Powrót do normalności cz.3

Po kilku dniach w domu, z dosyć słabym samopoczuciem- ból w klatce piersiowej taki parząco-kłujący, czasem uczucie pogorszenia jakości oddychania ( jakbym miała ciężar na płucach), niesamowicie szybkie zmęczenie owocujące nasileniem kłucia np szybkie przejście z pokoju do łazienki, postanowiłam odwiedzić rodzinnego. Musiałam mu pokazać kartę ze szpitala i chciałam zrobić kontrolne ekg. I tu spotkał mnie kolejny zawód, ekg wraz brzydkie, widoczne niedokrwienie ;( Trochę się załamałam, ale rodzinna ogarnęła mnie mówiąc o kontrolach co kilka mcy lub w razie pogorszenia i bólu i dała mi nadzieje, że może zmiany w ekg z czasem znikną. Niewielka szansa ale jest i jej się trzymam.
Bez wsparcia bliskich mi osób nie wiem jak bym sobie poradziła, bo zaliczyłam załamanie i dół psychiczny jak nigdy w życiu. Jednak ktoś nade mną czuwa i zesłał mi ludzi, którzy w tym koszmarze wsparli mnie i mojego męża. Dzięki nim, mój mąż był dla mnie w każdej sekundzie nieustającym oparciem.
***
Dziś odebrałam wypis z drugiego szpitala i wreszcie wiem, skąd moje męki na tle żywieniowym ;/ Na szczęście to nic poważnego, będzie tylko utrudniać życie. Znów latami bym nie wiedziała w czym problem, dopiero ostatnie badanie-pasaż jelit wykazało nieprawidłowość. Cieszyłam się jak głupia, mało nie wycałowałam pani doktor ze szpitala ;) Teraz jeszcze kilka tygodni czekania na wycinki i mam nadzieję, że to już będzie szczęśliwe zakończenie tej historii.
I liczę, że sercu się poprawi.
Dziś poszłam na pierwszy samodzielny półgodzinny spacer i mimo problemu ze schodami (jeden postój), pulsik po zmierzeniu miałam 74! Książkowo! Od tygodni nie osiągałam takiego wyniku. Jestem dobrej myśli...
Dziękuję Wam za słowo otuchy <3

No i czas na wnioski ;)
- jeżeli coś dłuższy czas cię boli nie daj się zbyć lekarzowi, że to tło nerwowe. Nawet jeśli, to może być też inna przyczyna lub kilka ( jak u mnie). Jeśli lekarz stawia opór antybadaniowy/skierowaniowy to idź do innego! Masz prawo się badać jeżeli widzisz taką potrzebę. Sama przeszłam 3 gastrologów i dopiero konsultacje lekarzy w szpitalu wyjaśniły moją sytuacje po wielu badaniach. Nie zapominajmy też o profilaktyce!
- leki to nie cukierki! Oczywiście dużo zależy od siły jednostki i jej tolerancji, ale spójrz na mnie- w chwili obecnej strach podać mi jakikolwiek antybiotyk, bo z uczulenia na grupę C, właśnie zniszczyłam sobie zdrowie amoksycyliną połączoną z chemioterapeutykiem, czyli doszła kolejna grupa.
- jeżeli masz bóle związane z sercem, to nie czekaj! Jeżeli prócz kłucia dochodzi duszność, a ból się nasila wezwij karetkę i do jej przyjazdu się połóż. Największą głupotą jest szukanie dojazdu na własną rękę, ponieważ możesz stracić przytomność, a przy zawale liczy się "złota godzina".
- jeżeli ból jest silny i nie mija, idź do lekarza, na dyżur czy SOR, bo czekanie aż samo przejdzie może się źle skończyć
- uzewnętrzniaj emocje, nawet jeśli to płacz przez kilka dni jak u mnie ;) Najgorsze to dusić lęki w sobie, bo potem nerwy dalej nas szarpią.
- nikt, absolutnie nikt na świecie nie jest warty takich twoich nerwów, żeby skończyło się jak u mnie lub nie życzę-gorzej! Ja dopiero teraz dostałam lekcje, że toksyczne osoby należy omijać z daleka, kontakty kategorycznie zerwać, nawet przerwać ciąg informacji zasłyszanych na ich temat. Wcześniej zależało mi na tym, by zachować kulturalny dystans, teraz wiem, że z moją wrażliwością jest to destrukcyjne dla mnie, więc powinnam kierować się zdrowym egoizmem i egocentryzmem. Jeżeli ktoś jest takim durniem, że kopie moją wyciągniętą dłoń to powinien dla mnie przestać istnieć, a nie ja psuję sobie nerwy by mimo wszystko mu pomóc czy do niego dotrzeć.
- ciężkie sytuacje pokazują nam na kogo naprawdę możemy w życiu liczyć i co ciekawe, obcy ludzie okazują swoje bezinteresowne oddanie i pomoc, a tymczasem bliższa rodzina...bez komentarza ;] Pocieszam się myślą, że kiedyś przyjdzie czas na te osoby i los wszystko wyrówna i przekonają się jak można czuć się bezbronnym, słabym, zniszczonym i samotnym.
- warto chwilę zastanowić się nad swoim życiem i jego jakością. Ja mam obecnie przymusowe zdrowe żywienie i bardzo higieniczny styl życia ;) Jednak chyba lepiej samemu żyć na tyle zdrowo, by nie musieć wprowadzać dużych zmian po szpitalu- wreszcie jem śniadania! Małe co prawda, ale dzięki lekom będzie lepiej za jakiś czas. Pamiętajcie- 5 posiłków!Mogą być malutkie, byle regularne i spożywane spokojnie i powoli.

Patrzę śmiało w słońce ( piękną mamy pogodę!) i wiem, że będzie lepiej.
Buziaki Kochani i jeszcze raz dziękuję za wasze wsparcie!