Powrót do normalności cz.2.

Droga taxówką na SOR wydawała mi się nieskończenie długa. Lał deszcz i było zimno. W izbie przyjęć zaskoczyła mnie reakcja pracownika, może mniej-więcej w moim wieku. Ratownik w sekundzie podstawił wózek i zawieźli mnie na salę z parawanami. Szybko pobrali krew, musieli tez oznaczyć mi grupę, bo nie wiedziałam jaką mam. Przyleciało 3 pielęgniarzy i kilku lekarzy. Biegali i szeptali.W końcu zmusiłam ratownika by powiedział co się dzieje...Nawet męża do mnie nie wpuszczali, musiałam leżeć, nawet nie mogłam usiąść czy skorzystać z łazienki. Gdy usłyszałam: "Podejrzewamy, że ma Pani zawał", zmroziło mi krew w żyłach. Poprosiłam o wpuszczenie męża...Powiedziałam mu co jest. Potem kilka minut płakałam i szeptaliśmy czułe słowa, a 40 minut oczekiwania na wynik badania krwi i oznaczenie troponin było wiecznością. Wynik na szczęście nie pokazał obecności enzymów zawałowych w mojej krwi. Kolejną krew zrobili za jakiś czas- sprawdza się czy coś się zmieniło. W tym czasie zawieziono mnie na rtg i echo serca. Miałam też jeszcze ze 2 ekg. Wciąż "paskudne" jak twierdzili wykonujący...Ekg pokazywało niedokrwienie i już.
O czym wtedy zalana łzami myślałam? Że to niesprawiedliwe co się dzieje, że jestem taka młoda i w miarę zdrowo żyję ( w porównaniu do znajomych moimi grzechami było niejedzenie śniadań i kawa na czczo, no i dużo stresów ), może tylko ostatnio byłam ciut destrukcyjnie znerwicowana...Nie chciałam uwierzyć, to co się działo było jak koszmar...Strach był coraz silniejszy, ogarnął mnie lęk przed śmiercią- myślałam " nie byłam nawet mamą...", zawały w wieku przed 40 rokiem życia są najgroźniejsze i zbierają okrutne żniwo, bo młode serce nie umie się bronić.
Przygotowano mnie do koronarografii i przewieziono na OIOK gdzie podłączono do aparatury. Kilka dni tam spędziłam, nie mogąc wstać nawet do toalety, pod obserwacją. Kardiolodzy nie umieli jednoznacznie powiedzieć co się dzieje i co to spowodowało, choć ich diagnozą było, że to polekowe powikłanie albo czynnościowe na podłożu nerwowym, może też jakiś zespół żołądkowo-sercowy. Bo problem jedzenia wciąż trwał, w końcu upłynął tydzień gdy nie jadłam i zaczęłam słabnąć. Brat i mąż byli przy mnie codziennie...niestety nie bardzo umieli mnie pocieszyć, kilka razy dziennie płakałam. Na pewno ich obecność sprawiała, że chociaż nie czułam się opuszczona i samotna. Jednak patrzenie na moją rozpacz, załamanie i ból nie było łatwe i ich oczy mi to pokazywały.
Ponieważ wydawało się, że sytuacja została opanowana, bo nie pogarszało się, mój mąż wraz z ordynatorem zaplanowali przewiezienie mnie do innego szpitala, gdzie był oddział gastroenterologiczny. Ostateczna diagnoza była o tyle dobra, jak "zawał bez zawału", echo i krew zaprzeczały, ekg potwierdzało. Niemniej z pracą serca było nie tak- minimalny wysiłek jak siedzenie to było dla mnie 120-150 uderzeń serca...spoczynek koło 90-100 ( powinno być 70-80).
W dniu przewiezienia, wszyscy wspaniali ludzie, których poznałam, ze wzruszeniem żegnali mnie, życzyli zdrowia i nazywali "słoneczkiem", "czarodziejką", "ich szybką" i nawet jedna Pani nawet mnie wycałowała. Nigdy nie zapomnę troski i uwagi jaką przez całe doby poświęcali mi pielęgniarze i lekarze- wspaniała ekipa ludzi umiejących ze sobą współpracować i dających z siebie naprawdę wszystko.

W 2 szpitalu było już inaczej, " normalnie". Nie było już takiej troski, obchód 2x dziennie, pielęgniarek zbyt mało i wieczne oczekiwanie...Na plus za to było tempo badań, wprost zabójcze ;) Gdyby weekend nie pokrzyżował planów, w ciągu 3 dni byłabym po serii badań wszelakich, które co prawda nie wykazały wiele złego ani groźnego, niemniej były musowe- gastroskopia, kolonoskopia, pasaż jelit. Minął 2 tydzień. Tu też lekarze jednoznacznej odpowiedzi mi nie dali co spowodowało mój zły stan, choć skłaniali się do nieszczęsnej reakcji na antybiotyki. Grunt, że krwawienie z przewodu pokarmowego ustało, a bóle się zmniejszyły, no i zaczęłam jeść i nie musiałam być dożywiana kroplówkami. Niestety blisko 4 kg, których przytycie zajęło mi 5-6 lat, zniknęło w 2 tygodnie. Dzień powrotu do domu, był dla mnie świętem.

Nie było jednak łatwo- okazało się, że wejście na 3 piętro to dla mnie Giewont ;(
I nie był to koniec złych wiadomości...cdn.